توافق پاریس (Paris Agreement)
توافق پاریس (Paris Agreement)
توافق پاریس (Paris Agreement)، که با نام پیمان پاریس نیز شناخته می‌شود، ذیل چارچوب پیمان‌نامه سازمان ملل در تغییر اقلیم (UNFCCC) در رابطه با کاستن از انتشار گازهای گلخانه‌ای، سازگاری و امور مالی است که از سال ۲۰۲۰ شروع می‌شود. متن توافق از سوی نمایندگان ۱۹۵ کشور در کنفرانس تغییر اقلیم ۲۰۱۵ سازمان ملل متحد در پاریس مذاکره و با اجماع در ۱۲ دسامبر ۲۰۱۵ تصویب شد. در ۲۲ آوریل ۲۰۱۶ (روز زمین) در مراسمی در نیویورک برای امضا معرفی شد. تا سال ۲۰۱۷، ۱۹۵ عضو UNFCCC این پیمان را امضا و ۱۴۷ کشور آن را به تصویب مجلس خود رسانده‌اند.
مطابق ماده ۴ بند ۱۹ توافق نامه پاریس، همه طرفین باید تلاش کنند تا راهبردهای بلند مدت، کاهش انتشار گازهای گلخانه ای را تدوین و مکاتبه کنند. با توجه به ماده ۲، با توجه به شرایط ملی مختلف و قابلیت های مربوطه، برای مسئولیت های آنها فرق قائل شده است.
کسر انتشار گازهای گلخانه ای در شکل زیر برای کشور های مختلف نشان داده شده است. بیشترین آلایندگی را چین امریکا، اتحادیه اروپا و سپس هند دارد. از این رو بیشترین تلاش برای منابع انرژی تجدید پذیر در این کشور ها صورت می گیرد.
بعضی از کشور ها راهبرد کاهش انتشار گاز های گلخانه ای خود را منتشر کرده اند تا همکاری دیگر کشور ها را جذب کنند.
سهم انتشار گاز های گلخانه ای در توافق پاریس
برای مثال اتحادیه اروپا راهبرد خود را این گونه بیان کرده است.
اتحادیه اروپا هدف دستیابی به آب و هوا خنثی(بدون انتشار گاز گلخانه ای) تا سال ۲۰۵۰ را، مطابق با اهداف توافق نامه پاریس و با توجه به آخرین علم موجود و لزوم افزایش اقدامات جهانی امضا کرد. ایم اتحادیه از کشور ها خواست تا چهارچوب رسیدن به هدف انتشار صفر تا سال ۲۰۵۰ را تعیین کنند.
نتیجه گیری های این راهبرد به صورت زیر است.
-
عبور به آب و هوای خنثی فرصت های مهمی از جمله پتانسیل رشد اقتصادی برای بازارها و مدل های تجاری جدید، مشاغل جدید و توسعه فناوری را به همراه خواهد داشت. سیاستهای نوآورانه و توسعه ای و آینده پژوهی نقش اساسی خواهند داشت.
-
دسترسی به آب و هوای خنثی نیاز به غلبه بر چالش های جدی را ایجاد می کند.منافع همه کشورهای عضو شامل ابزارهای کاری کافی، مشوق ها، پشتیبانی و سرمایه گذاری های مناسب، برای اطمینان از انتقال مقرون به صرفه، عادلانه و متعادل (از دید اجتماعی) باید در نظر گرفته شود.
-
این انتقال به سرمایه گذاری قابل توجه بخش های دولتی و خصوصی نیاز دارد. در همین زمینه، اتحادیه اروپا از اعلامیه EIB استقبال و حمایت می کند که قصد دارد سرمایه گذاری یک تریلیون یورو در زمینه اقدامات اقلیمی و پایداری محیط زیست در دوره ۲۰۲۱ تا ۲۰۳۰ حمایت کند. سرمایه گذاری ۱۰۰ میلیارد یورو برای مکانیسم انتقال صرف می شود و سرمایه گذاری برای انتقال به هوای خنثی باید بعد از ۲۰۳۰ صورت گیرد.
-
شورای اروپا از کمیسیون خواسته است تا بررسی کند که آیا این امر نیاز به تعدیل قوانین موجود، از جمله درمورد کمک های دولتی و تدارکات عمومی دارد. همچنین از کمیسیون دعوت می کند تا به طور مرتب در مورد اثرات زیست محیطی و اقتصادی و اجتماعی انتقال به آب و هوای خنثی گزارش دهد
-
شورای اروپا لزوم تضمین امنیت انرژی و احترام به حق کشورهای عضو را برای تصمیم گیری در مورد ترکیب انرژی و انتخاب مناسب ترین فن آوری تأیید می کند. برخی از کشورهای عضو اعلام کرده اند که آنها از انرژی هسته ای به عنوان بخشی از ترکیب انرژی ملی خود استفاده می کنند.
-
هدف اقلیم خنثی باید به گونه ای حاصل شود که بتواند رقابت پذیری اتحادیه اروپا را حفظ کند.
امکانات در کشورهای جهان سوم باید به بالاترین استانداردهای بین المللی محیط زیست و ایمنی بپیوندند.
برنامه دیگر کشورها برای اقدامات آب و هوایی در لینک های زیر می تواند مشاهده شود.
